Poëzie
Geef me even tijd
Zodat mijn gedachten hun weg vinden
In de verwarde onbegrensdheid van onmogelijkheden
Traanovergoten lippen
Op een zonovergoten dag
Alles begon van achter een zonnebril
Genieten van de file naar huis
Met chocolade met nootjes en Purple rain
Terwijl ik de dag overloop
Wat was en wat niet was
Wat had kunnen zijn
En wat leuk had geweest
Wat misschien ooit zou kunnen komen
Of altijd fantasie zal blijven
spuit de inspiratie in
traveneus
of recht in m’n hart
laat het weer slaan
in mijn gezicht
adem
diep
in
stop!
te veel
The damaged ‘us’
Crawling towards never
Hidden somewhere in time
Ex-pectations
Soortgelijk gewicht
Als ik in je ogen kijk
VerDrongen op de parking
Trillend op mijn benen
En daarna nog een keer
Harten bonken hard tegen elkaar
M’n lichaam oververhit
En m’n hoofd verdoofd
Een ijskoude hand
Die langzaam warm wordt
In de jouwe
Na elke laatste keer
Komt weer een volgende keer
Wat ben je
Wat kan je zijn
Een wilde fantasie
Waarin jij een perfecte bass rif speelt
Ik over je schoot ga zitten
Mijn armen over je schouders sla
En mijn tong in je mond duw
Omdat muziek iets met je doet
Wakker schudt
Terug tot leven brengt
Ook al kan je niets zijn
Misschien is het leven er gewoon
Om de zotste versie van wie je wil zijn
Tot leven te laten komen
Al wat daar jouw lippen overkroop
En er kwijlend van genot afliep
Is nog steeds niet droog
Want ik hield mijn verliefde mondje dicht
en dronk zo jouw woorden
En wat er bij jou als koud kwijl uitkwam
waren bij mij hete tranen van onmacht
En jij lachte voldaan
en veegde met je natte hand
je mond af
En hij gaf het zwembad nog wat water
Zo heel soms
Kom ik helemaal tot leven
Dan wil ik dreadlocks
En een grote tattoo op mijn arm erbij
Dan wil ik op het randje van pornografische poëzie schrijven
Dan wil ik dingen zingen die geen liedjes zijn
Dan voel ik me zo tot leven komen
Zo soms heel even
Maar dan komt er weer het ingehoudene
Het ‘omdat dat niet hoort’
En wat gaan ze dan denken
En dan wordt die tattoo terug onder een lange mauw geschoven
De dreadlocks er maar terug afgeknipt
En blijft het leven stil in een schuifje zitten
Zich afvragend of ‘zoals het hoort’
Wel is zoals het hoort
De herfst regent dansend naar het einde
Vaag gehouden gedachten
Verweven met verwijzingen
En heerlijke alliteraties
Naar liedjes melodietjes uit vervlogen tijd
Juist
Daarvoor doe ik het
You wake me up inside
Wakkert het vuur terug in me aan
Schudt de muze door elkaar
En houdt haar keel toe
Zodat ze weer wat te zeggen heeft
Ver weg van de rest
Woorden niet begrijpen
Ook zweven in leegten geweldig
en dan
zwaar
moeite doen
om niet weg te zakken
hard
werken
en dan mensen teleurstellen
kansen vergooien
en een beetje hebben achteraf
maar toch tof
Wat wil je later worden?
Wil je water worden?
Wil je zwemmen of wil je zweven?
Hoe wil je het allemaal beleven?
Sta op en wandel
Of blijf nog wat wachten
Tot …
Wanneer?
De woorden
vullen mijn hoofd
dat het papier vult
als het zou moeten slapen
omdat we daar morgen
misschien spijt van gaan hebben
Maar ‘liever spijt achteraf dan braaf’ zei hij
die namiddag
toen ik een beetje teveel gedronken had
en een erg kort rokje aanhad
O passie
die me gijzelt
op deze laatste uren
voor de weg naar huis
waar alles kan en mag
waarvoor ik alles al heb
het enige dat me rest
is de beslissing nemen
die elke gezonde geest
me zou afraden
En ik neem
het verdriet van vandaag
op
en leg het te drogen
voor
dat van morgen
Rijdend en wachtend op treinen
En er tussen
Dansend op perrons en eronder in de gangen
Als in een musical waar niemand vreemd van opkijkt
Hoe later hoe jonger en stouter
Maar dan ook weer hoe samener
Als je dacht dat iedereen op dit uur sliep
Of op zijn minst voor tv hing
Bleek iedereen gewoon op een trein te zitten
Ga je wassen zei ik
En hij verdween uit het zicht
Zij zei het ook al aan zee
Wat een nacht had hij kunnen beleven
Als hij haar niet had tegen gehouden
Maar kansen gaan voorbij
Als de trein waar je te snel bent opgesprongen
Abrupt vertrekt
Maar vertrekken zou hij anyway
Of je er nu opzat of niet
Ik wil maar zeggen
Kansen moet je grijpen
Als er geen verlengingen komen
En daar in die saaie hotellobby
Waar de namaak haard niet eens vuur maakte
Misschien omdat het zomer was
En de barman Nikki
Die hoopte dat onze nacht leuker zou zijn dan de zijne
Maar uiteindelijk deden we er ook niet zoveel mee
